Schrijven na een lange pauze.
Zoals de titel al doet uitschijnen heb ik een lange tijd stilgelegen met het schrijven. Drukte stak er iedere keer een stokje voor. Het is niet makkelijk om met een gezin van vier kinderen je zomaar even af te zonderen en te gaan schrijven. Ze vragen aandacht en dat is normaal. Nu de rust een beetje is teruggekeerd ben ik er weer aan begonnen en ben ik alweer in een valkuil beland. Ik voel me net een uitgewrongen vod waar elke druppel energie is uitgeperst. Dit is dan weer te wijten aan mijn fysieke toestand. Mijn ME speelt op nu ik eindelijk wat aan mezelf kan denken. Ik slaap en slaap. Mijn lichaam wil rust en ik wil werken. Toch geef ik het niet op! Ik heb me voorgenomen dat ik elke dag, al was het maar enkele regels, ik moet en zal schrijven. Natuurlijk is het niet vanzelfsprekend als je moe bent, de fantasie zegt stop en de concentratie zegt foert. Wat ik zelf beslis is dat ik doorga ook al gaat het moeilijk. Maar moeilijk gaat ook. Het lijkt een kwestie te worden van niet opgeven en dat ben ik niet van plan. Al doe ik er tien jaar over, ik wil en zal een boek schrijven. Het schrijven gaat goed ook al is het soms maar een halve pagina. Het belangrijkste is dat er wat staat en dat ik er genoegen uithaal, denk ik dan. Al is het maar iets kleins, ik heb iets bereikt waar ik met veel plezier op terugkijk. Waar ik fier op ben. Mijn verhaal zal een thriller zijn over een schizofreen. Iemand die zijn doel wil halen zoals het hem beloofd is. Daarvoor gaat hij over lijken. Zijn slachtoffers brengen hem een voor een dichter bij zijn doel. Het boek zal vooral gaan over zijn laatste slachtoffer. Sara, zij is een sociaal werkster die vooral met kinderen werkt die herplaatst moeten worden door omstandigheden. Als ze merkt dat er in haar omgeving meer en meer rare dingen gebeuren doet ze het af als toevalligheden. Maar zijn ze dat wel?